کمبود مولیبدن
علایم کمبود مولیبدن تا حدودی به وضعیت ازت گیاه بستگی دارد. در صورت کم بودن ازت مصرفی، گیاهان مبتلا به کمبود مولیبدن سست و ضعیف می شوند، ولی در صورت تأمین مولیبدن کافی گیاه ظاهری راست و ایستاده خواهد داشت. تفاوت بین رنگ ها مشخص نیست ولی در صورت مصرف ازت بیشتر گندم های مبتلا به کمبود مولیبدن نسبت به گندم هایی که به مقدار کافی مولیبدن دریافت داشته اند رنگ بسیار روشن تری دارند . هنگامی که ازت زیادی در اختیار گیاهان مبتلا به کمبود مولیبدن قرار گیرد، ممکن است علایم سوختگی در نوک برگ های پیر ظاهر شود. این حالت به خاطر تأثیر مولبیدن در ساختمان آنزیم احیا کننده نیترات (نیترات رداکتاز) است که ممکن است نیترات در حد غلظت های سمی در برگ های پایین تجمع یابد.
ایجاد نوار زرد رنگ در طول برگ های میانی از نشانه های مشخص کمبود مولیبدن است. در مقایسه با گیاهانی که به مقدار کافی مولیبدن دریافت داشته اند، گیاهان مبتلا به کمبود مولیبدن رنگ سبز خیلی روشن داشته و ساقه ها سست و افتاده هستند. اگر چه با گذشت زمان سوختگی نوک و حاشیه بر گهای پیر و برگ های میانی گسترش می یابد، ولی برگ های پیر سبزتر از بقیه قسمت های گیاه باقی می مانند. برگهای جوان تر حالت طبیعی دارند، ولی تحت شرایط کمبود شدید، رسیدن محصول تأخیر خواهد یافت و گیاهان مبتلا به کمبود شدید، خوشه هایی بدون دانه تولید خواهند کرد. در مزرعه قبل از ظهور علایم، کمبود مولیبدن می تواند تا 30 درصد عملکرد را کاهش دهد. تشخیص کمبود مولیبدن خفیف مشکل است. ولی رنگ پریدگی عمومی در کل گیاه به غیر از پیرترین برگ ها دیده می شود و اکثر برگ ها ظاهری افتاده دارند. تأخیر در بلوغ و تولید خوشه های سفید و بدون دانه ممکن است ظاهر گردد
