مصرف پتاسیم بر اساس آزمون خاک تعیین می گردد. پتاسيم همانند نیتروژن و فسفر يكي از عناصر غذائي اصلي گياه به شمار مي‌آيد. مقدار جذب پتاسيم توسط غالب گياهان از جذب هر عنصر كاني ديگري به غير از نيتروژن بيشتر است. پتاسيم به صورت كاتيوني و به صورت جذب فعال و انتخابي جذب گياه مي‌شود. از ويژگيهاي پتاسيم تحرك زياد در هم سطح گياه است.
مقدار پتاسیم که گیاه جذب می کند تقریبا معادل ازت می باشد ولی پتاسیم در ساختمان ترکیبات مواد آلی شرکت نمی کند. وجود یونهای پتاس به اندازه کافی در گیاه باعث می گردد که محیط های فیزیکی و شیمیایی مورد نیاز مراحل متابولیکی سنتز پروتئین ها ، گلوسیدها و لیپیدها فراهم گردد.
پتاسیم حساسیت ذرت را نسبت به ورس ( خوابیدگی ) بی اثر می کند و باعث جذب مقادیر خیلی زیاد می گردد. همچنین مقاومت گیاه به کم آبی و بیماری ها را افزایش میدهد.
علائم کمبود پتاس در ذرت:
علائم اولیه کمبود پتاس می توان به زردی و حالت پژمردگی حاشیه برگ ها اشاره نمود. این علائم معمولا از پایین شروع شده، سپس به سمت بالاتر ادامه پیدا می کند. در اثر کمبود پتاس، اغلب بلال ها کوچک مانده، دانه های آنها ریز و در نوک گیاه تعداد محدودی دانه تشکیل می گردد. کمبود پتاس در خاک های ماسه ای و شنی و خاک های مرطوب متراکم تشدید می شود.
نقش پتاسيم در گياه
بر خلاف نیتروژن و فسفر كه نقش ساختماني در گياه دارند، پتاسيم اين نقش را نداشته ولي با نقشهاي آنزيمي و كوانزيمي كه دارد نقش حساسي را در گياه ايفا مي‌كند. حداقل 50 آنزيم گياهي بطور كامل و يا مقدار زيادي از فعاليتشان به پتاسيم بستگي دارد . پتاسيم با تاثير گذاشتن روي ساختمان فضائي آنزيم جايگاه آنها را فعالتر مي‌كند. همچنين پتاسيم pH سيتوپلاسم را تنظيم مي‌كند تا آنزيمها در pH مناسب فعاليت داشته باشند پتاسيم با تنظيم فشار اسمزي سلولهاي روزنه برگ، گندم را در شرايط كم آبي در برابر خشكي مقاوم مي‌سازد. بزرگ شدن سلولها در اثر فعاليت پتاسيم و ايجاد فشار تورژسانسي حاصل مي‌گردد. پتاسيم سبب انتقال قندها در آوند آبكش مي‌شود و همينطور ايجاد موازنه كاتيونها و آنيونها به عهده پتاسيم مي‌باشد. اين عنصر استحكام گياه را افزايش داده و براي رشد بهينه مقدار مطلوب آن ضروري است.
