در مقایسه با مسئله آلودگی ناشی از نشت مخازن نفتی که توجه عموم را بخود جلب کرده و موجب بروز نگرانی شدید شده است، با وجود اینكه تهدیدات ناشی از» نشت های بیولوژیكی « biological spills بزرگتر و عوارض آنها ماندگارتر است، کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. در اوایل قرن بیستم، ظهور یک قارچ ناشناخته موجب از بین رفتن میلیون ها درخت شاه بلوط آمریكائی و بوجود آمدن تغییرات چشم گیری در مناظر و اکوسیستم گردید و این در حالی است که امروزه آفت emerald ash borer از طریق مسیرهای تجارت جهانی به زیستگاه های جدید منتقل شده و سلامت درختان باارزشی را تهدید می کند که برای سالیان دراز انسان از آنها برای ساختن ابزار مختلف و لوازم اداری و منزل استفاده می کند.
بزرگترین نشت بیولوژیكی که تا کنون اتفاق افتاده است را می توان مربوط به یک میكروارگانیسم یوکاریوتی بنام قارچPhytophthora infestans دانست که از طریق مسیر دریایی از آمریكا به بلژیک رسیده و در عرض چند ماه وارد ایرلند شده و موجب بروز بیماری بلایت سیب زمینی و به قحطی، مرگ و میر و مهاجرت دسته جمعی منتهی شده است.
با توجه به نمونه های زیاد از این موارد، نمایندگان کشورهای مختلف از سراسر جهان حدود 6 دهه قبل کنوانسیون بین المللی گیاهپزشكی (IPPC) را با هدف کمک به جلوگیری از گسترش آفات و بیماری ها به مناطق فرا سرزمینی از طریق تجارت بین المللی و همچنین برای محافظت از کشاورزان، جنگل داران، تنوع زیستی، محیط زیست و مصرف کنندگان ایجاد کردند.
در حال حاضر، در سطح جهانی سالانه حدود 127 میلیون کانتینر دریایی در حال جابجائی هستند. سالانه بیش از 599میلیون کانتینر فقط مربوط به چین است. این کانتینرها نه فقط از طریق محموله ها بلكه از طریق بدنه های فولادی خود نیز سبب گسترش گونه های مختلف از آفات و بیماری ها به سراسر جهان می شوند که می تواند منجر به مشكلات زیست محیطی وکشاورزی گردد.
