تعداد بوته، به تعداد بذر در واحد سطح، قدرت حیاتی بذر، درصد جوانه زنی و دوام جوانه زنی بستگی دارد. تعداد بذر در واحد سطح تأثیر چندانی در میزان محصول ندارد. زیرا که گیاه گندم دارای قدرت پنجه زنی است، که این پنجه‌ها تولید برگ، سنبله و دانه می‌نمایند، بنابراین میزان بذر، کمتر از عوامل دیگر در محصول نهایی دانه موثر است. تراکم کمتر بذر موجب تعداد پنجه بیشتر و در نهایت تعداد سنبله بیشتر می‌گردد.
میزان بذر توصیه شده بین100تا 150 کیلو گرم در هکتار متغیر است، که بیش از میزان مورد نیاز است و در واقع جبران ضایعات تهیه بستر، عدم پخش یکنواخت بذر و کیفیت ضعیف بذر را می‌نماید. تراکم زیاد بذر می‌تواند بیماری‌ها را افزایش دهد(1994وdue Daw) ولی موجب رقابت کمتر علفهای هرز می‌گردد. تراکم زیاد خوابیدگی را نیز موجب می‌شود.
یک زراعت گندم با محصول 4 تن در هکتار باید بیش از400 سنبله در متر مربع داشته باشد تا به طور متوسط هر سنبله تولید یک گرم دانه نماید. میزان بذر نرمال (100کیلوگرم در هکتار یا 10گرم در متر مربع) شامل 200بذر در متر مربع می‌گردد. سنبله‌ها بر روی ساقه اصلی و یا پنجه‌ها تشکیل می‌گردند. ساقه‌های اصلی دارای برگ کمتری هستند، لذا نمی‌توانند تابش کافی نور خورشید را برای تولید عملکرد ایده‌آل جذب نمایند. پنجه‌ها می‌توانند سریعاً برگهای زیادی تولید نمایند همین امر موجب جذب سریع نور خورشید می‌گردد. اگر در شروع مرحله پنجه زنی میزان ازت محدود بوده و یا نور خورشید کم باشد، ایجاد پنجه متوقف خواهد شد.
وقتی سنبله در حال توسعه روی شاخه اصلی به مرحله ایجاد گره اول (Z 3.0) میرسد، تعداد معدودی پنجه شروع به رشد می‌نمایند. شرایط رشد بعد از مرحله‌ی Z 3.0 مشخص می‌کند که چه تعداد پنجه دوام آورده و به سنبله منتهی خواهند شد. حتی اگر همه چیز بر وفق مراد باشد تعدادی از این پنجه‌ها از بین خواهند رفت. با مدیریت ضعیف تعداد زیادی پنجه بدون اینکه به سنبله منتهی شوند از بین میروند. مرگ پنجه به معنای عدم استفاده از نور آن هم در مرحله مهم قبل از رسیدن به Anthesis می‌باشد و این به معنای سنبله و دانه کمتر است.
