سورگوم زراعي با نام علمي Sorghum bicolor (L.) Moench گياهي از خانواده غلات است كه همزمان با ساير غلات حدود سه هزار سال قبل از ميلاد مسيح اهلي شده است (Dogget 1988).  سورگوم از نظر اهميت بين غلات در دنيا بعد از گندم،‌ برنج، ذرت و جو در مقام پنجم قرار دارد (فومن اجيرلو،1389 و(House, 1985 . سطح زير كشت سورگوم در جهان حدود 7/43  ميليون هكتار است (FAO, 2007). بيشترين سطح زير كشت آن در هندوستان بيش از 10 ميليون هكتار است. سطح زير كشت آن در ايران در سال 1365  حدود 6000 هكتار گزارش شده است و در حال حاضر سطح زير كشت آن حدود 40000 هكتار مي باشد(Fouman Ajirlou,  2000). سورگوم بومي قاره افريقا و جنوب آسياست و از قديم الايام در ايران وجود داشته و در خاور ميانه بعد از كشور يمن بيشترين توده بومي به تعداد 421 توده از ايران جمع آوري شده است (Dahlberg, et al., 1995).

سورگوم با شرايط آب و هوايي ايران بخصوص مناطق گرم، گرم و خشك و معتدل آن سازگاري خوبي دارد ( فومن اجيرلو، 1389 و كريمي، 1376) . اين گياه در مقايسه با ذرت داراي سيستم ريشه اي افشان خيلي وسيع است كه در حجم زيادي از خاك نفوذ كرده و رطوبت بيشتري جذب مي كند.  اين گياه جهت رشد و نمو نسبت به ساير غلات به آب كمتري نياز دارد. رشد سورگوم در دوره خشك در مواجه با كم آبي متوقف مي شود و با شروع بارندگي يا آبياري، دوباره شروع مي شود. اين گياه رطوبت بيش از حد را نيز بهتر از ساير غلات منهاي برنج تحمل مي كند. مخصوصا” در مقايسه با ذرت كه در زيادي آب در پاي بوته از بين مي رود ولي سورگوم در چنين شرايطي، گرچه مطلوب نيست به رشد خود ادامه مي دهد (فومن اجيرلو 1378 و (House, 1985 . سورگوم تحمل نسبتا” خوبي به شوري آب و خاك، خشكي و مسموميت آلومينيوم دارد( مجيدي و فومن 1374،(House, 1985, Francois et al, 1984.