انرژی قابل سوخت و ساز، چربی، فیبر خام و پروتئین خام تریتیکاله به ترتیب 3160 کیلو کالری در کیلوگرم ماده خشک، 1.5، 4 و 15.8 درصد ماده خشک گزارش شده است (فرناندز و همکاران، 1973 و ال اتحری و گانتر،1988). آویلا و همکاران (1971) در یک سری آزمایشات با جوجه های گوشتی میزان انرژی قابل سوخت و ساز تریتیکاله را 2975 کیلو کالری در کیلوگرم ماده خشک گزارش کردند. امبراپا (1991) ترکیب شیمیایی تریتیکاله تولیدی در برزیل شامل پروتئین خام، عصاره اتری، فیبر خام ، خاکستر ، کلسیم ، فسفر کل ، متیونین ، سیستین ، لیزین و ترئونین را به ترتیب 12 ، 1.4 ، 2.6 ، 1.13 ، 0.03 ، 0.13 ، 0.17 ، 0.23 ، 0.34 و 0.29 درصد گزارش کرده است . بوشاک و لاتور ( 1980) دامنه پروتئین تریتیکاله را 12.8 تا 18.5 درصد گزارش نمودند .
فرناندز و همکاران ( 1973) میزان پروتئین تریتیکاله را 18.5 درصد و رویز و همکاران (1987) مقدار آن را 11.5 درصد گزارش کردند . فلورس و همکاران ( 1994) ترکیب شیمیایی و قابلیت زیست فراهمی اسیدهای آمینه و نشاسته موجود در 18 واریته تریتیکاله اسپانیایی را تعیین کردند . آن ها دامنه گسترده ای از مقدار پروتئین 14.9 تا 20.3 درصد را در این غله گزارش نمودند و همچنین میانگین پروتئین خام ، لیزین و ترئونین موجود در آن را به ترتیب 17.5 ، 0.43 و 0.49 درصد گزارش کردند . ویرا و همکاران (1995) ترکیب شیمیایی ترتیکاله شامل پروتئین خام ، فیبر خام ، عصاره اتری ، رطوبت و انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری تصحیح شده برای ازت را به ترتیب 12.9 ، 1.5 ، 1.4 ، 13.2 درصد و 3246 کیلو کالری در کیلو گرم گزارش کردند و نشان دادند که واریته های متعددی از این غله توسعه بافته اند که میزان پروتئین آن ها از 12.5تا 18.5 درصد متغییر است . با بررسی نتایج گزارشات مشاهده می شود میزان پروتئین تریتیکاله دارای دامنه تغییر بسیار وسیعی است . بنابراین قبل از استفاده از تریتیکاله در جیره طیور دانستن محتوای پروتئین آن بسیار مهم است ( ویرا و همکاران ، 1995 ) زرقی و همکاران ( 1389) میانگین چربی خام ، پروتئیین خام ، فیبر خام ، خاکستر ، عصاره عاری از ازت ، انرژی خام انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری و حقیقی تصحیح شده برای ازت برای ده نمونه تریتیکاله جمع آوری شده از مزارع مختلف استان خراسان رضوی را به ترتیب 0.29 ± 1.65 ، 1.37 ± 14.00 ، 0.49 ± 4.92 ، 0.32 ±1.77 ، 1.62 ± 77.60 % ، 95 ± 41850 ، 88 ±3252 ، 112 ± 3380 کیلو کالری در کیلو گرم ماده خشک گزارش کردند و بیان داشتند که بیشترین تنوع در میزان پروتئین خام نمونه های مورد مطالعه ( 12.2 تا 17.0 % ) و عصاره عاری از ازت ( 74.7 تا 79.8 % ) است .
تریتیکاله دارای انرژی قابل سوخت و ساز کمتری نسبت به ذرت می باشد ولی از لحاظ سایر مواد مغذی مثل پروتئین و بسیاری از اسیدهای آمینه همچون لیزین ، متیونین، آرژنین ، فنیل آلانین ، و تریپتوفان از ذرت غنی تر است ( انجمن ملی تحقیقات طیور، 1994). واریته های اولیه تریتیکاله از لحاظ خصوصیات تغذیه ای از گندم ضعیفتر بودند به طوری که گزارش تحقیقات اولیه استفاده از تریتیکاله را در جیره طیور نامناسب تلقی کردند (سل و همکاران، 1962، فرناندز و مک کینز، 1974 و ویلسون و مک ناب، 1975) . الیته در برخی گزارشات، ارزش تغذیه ای تریتیکاله بالاتر از گندم گزارش شده است (ویلسون و مک ناب، 1975) .زرقی و همکاران(1389) میزان انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت ذرت ، گندم و تریتیکاله را به ترتیب 90±3480، 61±3263 و 54±3260 کیلو کالری در کیلو کالری در کیلو گرم ماده خشک گزارش کردند. یکی از ویژگی های تریتیکاله محتوای پروتئین آن است (کرور و همکاران 2004). پروتئین تریتیکاله نسبت به انواع گندم بیشتر است (گلیان و همکاران، 1388) .الیته این موضوع به نوع واریته ترتیتیکاله بستگی دارد به طوری که در واریته های جدید میزان پروتئین آن کاهش یافته است. دلیل کاهش پروتئین در واریته های جدید به خاطر افزایش ذخیره نشاسته ای درآن ها است(چاپمن و همکاران،2005). سالامون(1984) گزارش نمود، تریتیکاله محتوی لیزین ، آرژینین ، اسید اسپارتیک و آلانین بیشتری نسبت به گندم است. گاتل و همکاران (1985) گزارش کردند که با سطح پروتئین برابر، تریتیکاله در مقایسه با گندم از لحاظ لیزین غنی تر، و از لحاظ اسیدهای آمینه گوگرد دار و ترئونین نسبتاً مشابه ولی از نظر تریپتوفان مختصری ضعیف تر است با بررسی آنالیز شیمیایی (تریتیکاله) گزارش شده در منابع علمی، مشاهده می شود هر چند این غله در مقایسه با گندم از لحاظ تریپتوفان ، آرژنین ، لیزین و ترئونین کمبود دارد ولی از لحاظ اسیدهای آمینه گوگرد دار بهتر از گندم است (گلیان و همکاران، 1388، انجمن ملی تحقیقات طیور، 1994، مک دونالد و همکاران، 1995 و چاپمن و همکاران ، 2005). با توجه به اینکه میزان پروتئین تریتیکاله در حد مطلوبی است می توان با جایگزینی آن در جیره طیور، میزان کنجاله سویا مورد نیاز در جیره را کاهش داد (حسن آبادی و خلجی ، 1387). عوامل ضد تغذیه ای موجود در تریتیکاله شامل پنتوزان های محلول ( پیترسون و امان ، 1988 و راندگرین، 1988) ممانعت کننده تریپسین و پکتین است (اسمیت و همکاران، 1989) چسبندگی عصاره تریتیکاله همبستگی بالایی با آرابینوز ایلان ها و بتاگلوکان های قابل استخراج با آب تریتیکاله دارد (ماسلوسی و همکاران، 2002)
